Bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne.
“O olmazsa yaşayamam.” demeyeceksin.
Demeyeceksin işte.
Yaşarsın çünkü.
Öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki.
Çok sevmeyeceksin mesela. O daha az severse kırılırsın.
Ve zaten genellikle o daha az sever seni,
Senin onu sevdiğinden.
Çok sevmezsen, çok acımazsın.
Çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem.
Hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin.
Senin değillermiş gibi davranacaksın.
Hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de
korkmazsın.
Onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın.
Çok eşyan olmayacak mesela evinde.
Paldır küldür yürüyebileceksin.
İlle de bir şeyleri sahipleneceksen,
Çatıların gökyüzüyle birleştiği yerleri sahipleneceksin.
Gökyüzünü sahipleneceksin,
Güneşi, ayı, yıldızları…
Mesela kuzey yıldızı, senin yıldızın olacak.
“O benim.” diyeceksin.
Mutlaka sana ait olmasın istiyorsan birşeylerin…
Mesela gökkuşağı senin olacak.
İlle de bir şeye ait olacaksan, renklere ait
olacaksın.
Mesela turuncuya, yada pembeye.
Ya da cennete ait olacaksın.
Çok sahiplenmeden, Çok ait olmadan yaşayacaksın.
Hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi, Hem
de hep senin kalacakmış gibi hayat.
İlişik yaşayacaksın. Ucundan tutarak…
Can YÜCEL
...demiş, şair dizelerinde.
Oysa ben tam tersini yaptım hayatım boyunca. ''O olmazsa yaşayamam'' dedim, yaşadım ama yaşamak denirse.
''Çok sevdim mesela'' evet çok acıdı ama acıyla büyüdüm ben.. vazgeçmedim sevmekten, çekinmedim, gizlemedim, korkmadım ne kimseden ne de sevgimden... Güneşi sahiplendim ben, ''Sen Her Güldüğünde Aydınlansın Dünyam Diye...'' ve yeşili sevdim renklerden, sırf sana yakışıyor diye... Çok sahiplendim belki kabul ediyorum, ama çok da ait oldum hep ve ilk kez korktum hayatımda, ''Çok yüksekten sevme beni'' dedim korkumdan. Çünkü çok yüksekten seversen, çok yüksekten bırakırsın, düşerim ve bu kez kalkamam ayağa... Hep benimle kalacakmış gibi sevdim ben! çünkü bedenim başka yerde olsa da ruhumda taşıyorum sevgimi.. İlişik yaşayamam, ucundan tutamam hayatın. Sahip olduklarımı kaybetmemek için tam tersi sarılmalıyım onlara, belki son defa...
''Çok sevdim mesela'' evet çok acıdı ama acıyla büyüdüm ben.. vazgeçmedim sevmekten, çekinmedim, gizlemedim, korkmadım ne kimseden ne de sevgimden... Güneşi sahiplendim ben, ''Sen Her Güldüğünde Aydınlansın Dünyam Diye...'' ve yeşili sevdim renklerden, sırf sana yakışıyor diye... Çok sahiplendim belki kabul ediyorum, ama çok da ait oldum hep ve ilk kez korktum hayatımda, ''Çok yüksekten sevme beni'' dedim korkumdan. Çünkü çok yüksekten seversen, çok yüksekten bırakırsın, düşerim ve bu kez kalkamam ayağa... Hep benimle kalacakmış gibi sevdim ben! çünkü bedenim başka yerde olsa da ruhumda taşıyorum sevgimi.. İlişik yaşayamam, ucundan tutamam hayatın. Sahip olduklarımı kaybetmemek için tam tersi sarılmalıyım onlara, belki son defa...
Editör'ün klavyesinden...
1999 - sonsuza dek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder